Het begon met korfbal

Voetballen was in de omgeving van Sprang Capelle een taboe. En dus werd het korfbal. Op 9 mei 1925 werd in het Bondsgebouw te Sprang de vereniging ’Nederland en Oranje’ (NEO) opgericht. Het begon met achttien leden. Deze tak van sport was destijds geheel nieuw en trok de algemene belangstelling van de jeugd. Het eerste jaar werd alleen nog vriendschappelijk gekorfbald, maar de techniek van het korfbalspel werd vrij snel beheerst en in 1926 trad NEO toe tot de Noord-Brabantse Korfbal Bond en werd er gespeeld in competitieverband. Toen echter deze bond overging tot het spelen op zondag, sloot NEO zich aan bij de Dordtse Korfbal Bond, die wel op zaterdag speelde.

Maar ook in Sprang was de tijdgeest niet tegen te houden. Voetballen werd steeds populairder. Als er op de trainingsavond van de club eens geen dames aanwezig waren, kwam er van korfbaltraining niet veel terecht. De aanwezige jongens maakten dan van de gelegenheid gebruik om te voetballen. Het kon dan ook niet uitblijven: Er kwam een voetbalafdeling bij de club.

Brabantse Voetbalbond

Aan het Oosteind is voor N.E.O.’25 de historie 100 jaar geleden begonnen. Daar was het eerste speelveld gelegen. Hoewel er een oudgediende van mening was dat het eerste veld toch echt iets oostelijker gelegen was. Destijds was een voetbal gemaakt van stukken leer om een binnen bal heen. Normaliter woog zo’n bal rond de 300/400 gram. Bij regen werd zo’n bal een stuk zwaarder. Soms wel twee kilo.

Na een aantal jaren lieten veel dames verstek gaan en de interesse voor het korfbal bij de heren werd ook steeds minder. In 1935 werd besloten toe te treden tot de Brabantse Voetbalbond. De doelpalen werden geverfd. Er mochten doelnetten en vlaggen worden gekocht. Er werd ‘doek’ aangeschaft om het terrein bij thuiswedstrijden af te schermen. De bondscontributie bedroeg f 0,25 en moest door ieder lid zelf worden betaald. Het aantal leden bedroeg 35 senioren en 15 junioren.

En toen brak de 2e wereldoorlog uit en bracht voor de club grote moeilijkheden met zich mee. Veel leden waren ondergedoken en NEO werd vanwege de naam (Nederland En Oranje) verboden. In 1941 besloot men de vereniging te ontbinden. NEO verdween voorlopig van het toneel. De tent werd verkocht en de opbrengst onder de leden verdeeld. Senioren f 6,00 en jeugdleden f 3,00. Er zou weer gespeeld gaan worden, zodra Nederland van de Duitsers bevrijd was. Niemand had toen gedacht, dat de oorlog zo lang zou duren.

Op 29 oktober 1945 werd een heroprichtingsvergadering belegd. Maar liefst 73 personen meldden zich aan: 51 senioren en 22 junioren. De heroprichting bleek gemakkelijker dan het vinden van een speelveld. Na veel inspanning kon er een stuk land gehuurd worden, gelegen tussen de Schilderswijk van Sprang en de oude Tilburgse weg. Het voldeed wel niet geheel aan de eisen, maar er kon tenminste worden gespeeld. Om wederom toegelaten te worden als lid van de Brabantse Voetbal Bond moest het terrein goed bespeelbaar zijn en voorzien van een kleedgelegenheid. De kleedgelegenheid werd het schuurtje van een van de spelers.

Na veel schrijven en persoonlijke bezoeken aan het Bondsbureau te Breda, kwam op 10 oktober 1946 het bericht dat de vereniging wederom bij de Brabantse Voetbal Bond was ingeschreven. Een vereniging uit Borne stond net iets eerder ingeschreven onder de naam NEO, daarom moest men gaan spelen onder de naam ’Sprang’. Dat leverde nogal eens moeilijkheden op. Wanneer elftallen die op bezoek kwamen, naar het veld van ’Sprang’ vroegen, kende niemand dat. Het veld van NEO kende men wel.

Eikendijk

Het inmiddels gebouwde kleedlokaal en het voetbalveld van NEO lag te dicht bij het kerkhof, aldus de gemeente. Het kleedlokaal werd weer afgebroken en men verhuisde enkele honderden meters naar het zuiden, richting Kaatsheuvel. Tegenover het huidige tankstation Beerens.

Dit alles was maar amper achter de rug toen de vereniging een beter terrein langs de Eikendijk kon huren. Met zijn allen werd het veld egaal gemaakt. Dat was een heel karwei. Achter de bossen staat nog een bestaand hok dat vroeger voldeed als kleedruimte. Dit hok was meeverhuisd vanaf de Tilburgseweg en werd hier weer opnieuw opgebouwd. De waterpomp die destijds was geslagen, zodat de spelers zich na de wedstrijd konden wassen met koel, helder water, was ook nog aanwezig.

Voetbalwedstrijden vergden in die tijd wel enige voorbereiding. Een wedstrijddag begon om 7 uur ’s morgens. De molshopen dichtgooien en de paardenstront van het veld halen. De melkboer stalde zijn paard in die tijd op het voetbalterrein. Daar ontving de club destijds nog wat geld voor. Een ander verhaal vertelt dat er met de boer afspraken waren gemaakt dat de spelers zelf de koeien voor de wedstrijd ‘verschaarde’ en dat er voor de wedstrijd eerst nog koeienvlaaien geruimd moesten worden. Met een bezem werden daarna de lijnen gekalkt. Hoewel het veld niet horizontaal lag, ontstond er uiteindelijk een echt voetbalveld. Je speelde dus altijd een helft omhoog en een helft omlaag. Oude doellatten werden gebruikt als zitplaats voor de oudere toeschouwer. Er werd vaak ook in het donker getraind. Soms parkeerde een speler zijn auto bij het veld en liet dan het licht van de koplampen over het gras schijnen. Het verhaal gaat dat er een kleine grasmachine beschikbaar was. De één maaide de linkerkant van het veld, de ander maaide vervolgens alleen de rechterkant van het veld. In het midden werd er niet gemaaid, daar kwamen ze toch nooit.

NEO werd toen een ’drie-gemeenten-club’. De vereniging was gevestigd te Sprang-Capelle, het terrein lag in de gemeente Loon op Zand en het clubhuis was gevestigd in Café Trompen te Waalwijk, gelegen bij het ’Kapelletje’ aan de Meerdijk. In dit clubhuis werden er buiten het voetballen ook andere activiteiten georganiseerd. Er werd gekaart, maar ook gezamenlijk naar internationale voetbalwedstrijden gekeken. Bij deze belangrijke wedstrijden moest je zorgen dat je op tijd was, want als je achteraan zat kon je echt niets zien.

Tijdens het seizoen 1953-1954 promoveerde NEO-1 naar de 4e klas van de KNVB. Ook het 2e elftal wist het kampioenschap te behalen. Deze promoties brachten echter de nodige zorgen met zich mee. Volgens de KNVB deugde er bij NEO zo goed als niets. Kleedlokalen, stromend water, licht, afrastering en zelfs de doelpalen werden afgekeurd. Er moest hard worden gewerkt aan de verbetering van de accommodatie. En dat gebeurde ook. Maar het bracht niet wat men verwachtte. Kort voor de competitie kreeg NEO een voorlopige toelating. NEO hoopte nog steeds op een goed terrein en goede accommodatie. Van de gemeente viel niets te verwachten, geldgebrek was de oorzaak.

Zilveren Molentoernooi

In 1962 verhuisde NEO opnieuw en nu naar het complex aan de Oudestraat in Sprang, geheel aangelegd door de gemeente. In elk opzicht een grote verbetering. Op 8 maart werd het nieuwe complex officieel in gebruik genomen.

Door de ledenaanwas bleek het ene speelveld waarover men beschikte beslist onvoldoende. Voorlopig kreeg NEO in het uitbreidingsplan ’Zuid’ een noodterrein toegewezen. Het terrein lag achter een boerderij in de Kerkstraat. Het was echter niet groot genoeg voor officiële wedstrijden en werd dus alleen gebruikt voor de lagere elftallen. Een houten keet werd ingericht als kleedruimte voor de spelers en scheidrechter. Hoewel het natuurlijk niet plezierig was om zo ver van de eigen accommodatie af te spelen, bleek dit terrein van uitstekende kwaliteit te zijn.

Voor de eerste maal werd in 1965 het Zilveren Molentoernooi op Pinkstermaandag gehouden. NEO beschikte toen nog steeds maar over één speelveld en dus werd ook het oefenveld als speelveld gebruikt. En er waren slechts twee kleedlokalen en werd er uitgeweken naar de kleedruimte van de motorenfabriek van de firma Paulides, die deze welwillend beschikbaar stelde. Een clublokaal was er ook nog niet. Ondanks al deze primitieve omstandigheden namen toch clubs van naam en faam deel, waaronder het Hilversumse Victoria en BVV uit den Bosch. Het toernooi werd een groot succes met veel belangstelling van het publiek.

Nieuw complex De Gaard

In het jaar dat NEO 45 jaar bestond (1970) stond de KNVB toe om in de volgende competitie weer te voetballen onder de naam NEO met als toevoeging het jaar van de oprichting ’25. Hiermee werd de naam in ere hersteld. Van ’NEO’ via ’Sprang’ werd het N.E.O.’25.

In 2000 werden er met de gemeente Waalwijk weer serieuze onderhandelingen gevoerd over de verplaatsing van het sportcomplex. Dat was nodig voor het realiseren van de nieuwe woonwijk Landgoed Driessen. Samen met zustervereniging RWB moest een nieuw complex gerealiseerd worden ten noorden van het huidige sportpark. Uiteindelijk duurde het nog ruim drie jaar voordat de verhuizing een feit was.

Eind 2003 werd het clubhuis in zijn geheel opgeleverd. Buitenom moest er nog van alles gebeuren, maar binnen was alles klaar. Tussen Kerst en Nieuwjaar was de verhuizing naar het nieuwe sportpark een feit. Tijdens de nieuwjaarsreceptie in januari werd het nieuwe complex door de leden geopend. Later werd een open dag georganiseerd en op 1 juli werd het hele complex, officieel, door de gemeente Waalwijk overgedragen aan voetbalvereniging N.E.O.’25.

In november 2007 waren de eerste gesprekken met de gemeente Waalwijk over de mogelijkheden voor de aanleg van een wetra- en of kunstgrasveld. (wetra: wedstrijd en trainingsveld) In juni 2024 is uiteindelijk een start gemaakt om het sportpark klimaat adaptief te maken. Dit houdt in dat het regenwater opgevangen wordt in bassins onder de velden. Het regenwater dat op de velden valt, wordt via een pompsysteem (Drain Talent) naar deze opslag geleid. Bij langdurige droogte kan het water teruggepompt worden naar de velden. Deze manier zal onder alle velden worden toegepast in de komende drie jaar, allereerst onder het nieuw aan te leggen kunstgrasveld.

100 jaar NEO’25

NEO’25 is de oudste voetbalclub in Noord-Brabant binnen de zaterdag amateurs. Sportpark De Gaard is het zesde onderkomen van de voetbalvereniging. In bijna 100 jaar heeft NEO dus vijf verhuizingen op zijn naam staan. Volgens de gegevens die bekend zijn, zijn er vanaf 1964 tot 2025, dertig verschillende hoofdtrainers geweest en negen verschillende voorzitters. Op donderdag 9 mei 2024 werd er gestart met de eerste festiviteit voor het 100-jarig bestaan. Het oudste (92 jaar) en langste NEO-lid (79 jaar), Willem van der Schans, helaas inmiddels overleden, werd gevraagd om tijdens de openingsceremonie op de rode knop te drukken om het feestjaar af te trappen. Samen aftellen naar 100 jaar N.E.O.’25 op 9 mei 2025, door middel van een digitale klok die het gehele jaar zichtbaar is op de website www.NEO25.nl.

Weekblad Waalwijk feliciteert voetbalvereniging NEO’25 van harte met deze bijzonder feestelijke mijlpaal!