Om 5.15 uur zat ze beneden. Wakker om naar school te gaan. Of om nog even niet naar school te gaan en nog lekker even te spelen. De zomervakantie is voorbij. En dat is een beetje dubbel.
Ik voelde in de aanloop naar de start van het schooljaar wel weer enige opluchting. Alles weer lekker in het normale ritme. En zelf ben ik er (ook) niet zo’n ster in dat elke dag anders is. Daar was ik wel weer klaar mee. En dochterlief volgens mij ook wel. Anders dan afgelopen zomervakanties waren de volle zes weken wel nodig volgens mij. Maar nu was het ook wel weer tijd. Maar dat is ook weer jammer.
Het was wel mooi om te zien de afgelopen weken hoe ze, juist wanneer ze niet naar school gaat, zich enorm ontwikkelde. De zinnen die ze af en toe zei: waar haalt ze het vandaan? Of dat ze ineens bedenkt op vakantie: ik ga een ijsje halen en op haar fietsje springt. Zo sta je weliswaar met een jonge dochter altijd aan in de vakantie, maar tegelijkertijd dwong het me ook om dus even niet met andere dingen bezig te zijn en echt vakantie te houden. En dan dus ook niet teveel te willen. Ja, dat is ook niet altijd zoals je zou wensen. Maar als je daarvoor terugkrijgt dat je dochter zingt op de fiets en zelf het eten bedenkt en mee boodschappen doet, dan is dat toch ook weer mooi. Je leert weer even door de ogen van een kind naar de wereld te kijken en daar is nog nooit iemand slechter van geworden.
En de momenten dat ik wel (even) kon werken: ja, soms moest ik die momenten zoeken en creëren, tegelijkertijd was het ook rustiger. Er kwam nauwelijks wat binnen op de mail, dus het was ook wel weer even tijd voor bezinning en die dingen doen die ik al langer wilde uitwerken. Ik voelde me daarin wel bevoorrecht tegenover de ouders die juist in de vakantietijd met krappe roosters zich de benen onder hun lijf vandaan renden, maar daar was ik dan maar dankbaar voor. Zoals ik ook dankbaar ben voor alle oppas en opvang die er is. Lieve mensen die dochterlief vermaakten; en wat heeft ze genoten.
Op school moest ze drie foto’s inleveren van de vakantie. Dat werden er twee van het ponyrijden op Ameland, op Rosie en op Guus, en één van een baby van vrienden waar ze gek op is. Zo simpel kan het zijn. En het belangrijkste was de ondertoon: dat ze dit samen kon beleven. Juist in een tijd waarin ik zoveel bij haar was, had ze er moeite mee als ik even weg ging. Of durfde ze dingen als ik juist in de buurt bleef of bereikbaar was.
Misschien was dat wel de spanning op haar snoetje: dat ze het weer zelf moest gaan doen. Dat maakt het einde van de vakantie vooral dubbel: dat we na al die avonturen, al dat samen zijn, weer zelf aan de slag moeten gaan. En dan is werken met mensen toch anders dan samen zijn.
Ik mag haar straks weer ophalen. Dan gaan we gewoon maar eens lekker wat samen doen. Omdat dat óók fijn is.
Otto Grevink is dominee in De Langstraat en verbonden aan Pioniersplek Zin op School. Reacties zijn welkom op ottogrevink@gmail.com.