‘Een appeltaartje en vier toverwater’. Het recept voor een ‘spirituele’ ervaring, die ik mocht opdoen in de Efteling. En die ik nog bijna was misgelopen door mijn eigen haast.
Enige dagen eerder was ik met dochterlief in de Efteling. Hartje zomervakantie, maar als je er op tijd bent en niet in de grote attracties hoeft met deze 7-jarige, dan is het goed te doen. Wel even Polles’ keuken al gereserveerd voor de lunch voor een lekkere pannenkoek. Wat ze wilde drinken? Dochterlief, die groep 3 erop heeft zitten en gretig aan het lezen is, ziet op het menu ‘toverwater’ staan. Het is een glaasje dat ze zelf mag vullen aan een magisch kraantje… Dat lijkt haar wel wat!
Na een korte zoektocht vindt ze met het glaasje de kraan. En haar glaasje licht op! Je had haar ogen moeten zien. Haar hele gezicht wordt groen verlicht. Als ze eigenlijk gewoon water drinkt. Goed verdienmodel, denk ik nog. Maar het effect is veel groter. Dochterlief drinkt nu veel meer en makkelijker gewoon water. Niet dat een bezoek aan het pannenkoekenrestaurant ineens gezond is, maar het scheelt weer enkele suikers. Toch zoekt dochterlief verder. Ineens zie ik haar praten met een serveerster. En plots heeft ze een blauw schijnend glaasje in haar handen. Blijkbaar heeft ze geruild en dat bevestigt ze aan tafel. Mijn gevoel zegt alleen dat ze niet die blauwe had gewild, maar die enige overgeblevene: de rode…
Thuis zet ze het glaasje op tafel. En bij elke maaltijd staat er een kannetje water naast, waarmee ze het glaasje steeds opnieuw vult. Maar die rode… Ja, eigenlijk wilde ik een rode, bekent ze. Ze lijkt er in te berusten. En toch. Papa zou papa niet zijn als hij toch niet een manier zou proberen te verzinnen… Met als smoes dat schoonzus eigenlijk ook wel zo’n toverglaasje zou willen voor haar kinderen. Drie dus. Dus nu heeft papa een missie!
Het voordeel van een abonnement is dat ik even langs kan fietsen. Maar ik besef al gauw dat het toverwater zich niet laat kopen, maar dat je het moet ontvangen. In de Efteldingen-winkel is het niet te krijgen. Ik zal echt weer naar Polles’ keuken moeten. Maar daar kan ik niet zomaar binnenlopen en zeggen: mag ik vier toverglaasjes? Nee, dan moet ik ook mee in de beleving en gast willen zijn. Dus kies ik ervoor allereerst op een rustig moment meteen na openingstijd te gaan om de kans te vergroten dat ze me welwillend zijn. En ik bestel een appeltaartje en één toverwater, en mag dat een rode zijn? Ik vertel over hoe dochterlief op zoek was gegaan, en toch eigenlijk een rode wilde. ‘O, wat lief.’ Die wil ze best even zoeken tussen alle glaasjes. Maar, vraag ik de serveerster, zou ik er ook vier mogen bestellen? Mijn neefje en nichtjes wil ik er graag één geven, zodat ze beter water drinken. ‘In alle drie de kleuren zeker?’, vraagt de serveerster. Als dat mag? ‘Natuurlijk, leuk hoor!’, zegt ze.
Ze heeft er zichtbaar zelf plezier in als ze vier verlichte glaasjes op mijn tafeltje zet en daarna het appeltaartje. ‘Geniet ervan’, zegt ze, terwijl ze met een glimlach wegloopt. Mijn missie was geslaagd. Maar niet eens zozeer omdat ik met vier glaasjes thuis kon komen, maar omdat ik iets geleerd had. Mooie ervaringen van verwondering laten zich niet kopen. Ze kosten wel iets, maar je moet ze vooral willen ontvangen. Je kunt ze niet claimen. Had ik de glaasjes kunnen kopen bij het winkeltje, of nog erger op internet, dan was er niets gebeurd, was er geen verhaal ontstaan en was het de zoveelste snelle koopactie geweest van nog meer troep. En vooral: dan had ik de glimlach gemist van een ontmoeting met iemand die begreep dat ik een verlangen had, een vraag, en geen eis.
Daarom had het voor mij iets spiritueels, omdat spiritualiteit voor mij gaat over leren ontvangen. Open staan voor andere mensen. Open staan voor wat er gebeurt en een verlangen durven uiten. En niet alles in de hand willen houden, plannen of opeisen. Voor je het weet, kleurt dan ineens ook het water in je glas op.
Otto Grevink is dominee in De Langstraat en verbonden aan Pioniersplek Zin op School. Reacties zijn welkom op ottogrevink@gmail.com.