Ik heb net weer water gegeven aan de planten in onze kas, of althans wat er voor door gaat. Er staan drie tomatenplanten en vijf komkommerplanten. Of eigenlijk, ik had er drie. Ik heb al twee tomatenplanten eruit gehaald. Ze zagen er niet florisant uit. Ik moet er maar aan gaan wennen dat ik mijn tomaten dit jaar gewoon in de supermarkt ga kopen, want de planten gaan het dit jaar niet redden.
Wat het wel goed doet, zijn de augurkenplanten. Het is misschien een heel stevig ras? Ze zijn niet kapot te krijgen. Nu moet ik eerlijk bekennen dat de Kesbeke augurken uit Amsterdam erg lekker zijn, dus ik weet niet of ik die concurrentiestrijd aanga. Oké, het zijn Amsterdamse en als Rotterdamse is dat een minpuntje (grapje).
Ik heb er al vaker over geschreven. Oftewel, het is inmiddels een terugkerend fenomeen. Hoe kan ik een weelderige moestuin krijgen zonder frustraties. Precies, door spiritueel te moestuineren. Accepteren wat er is en accepteren wat er met name niet is. Een mens lijdt het meest om het lijden dat hij vreest.
Betekent dat nu dat ik koppig ben of een doorzetter? Of ben ik iemand zonder groene vingers of stoot ik mij wel twee keer aan dezelfde steen… Aan jou de keuze.
Het leerpunt van dit alles is dat we mogen en moeten accepteren, dus let it go. En dat geldt niet alleen voor moestuinen. Eigenlijk zo’n beetje met alles.
Hoe is het met jouw acceptatieproces. Bijvoorbeeld ouder worden, of dat kinderen de deur uit gaan. Of accepteren dat er op dit moment veel gebeurt in de wereld. Naarmate we ouder worden, worden we ook wijzer, maar betekent dat ook dat je dat accepteert?
Mijn courgette- en pompoenplanten daarentegen staan er nog wel goed bij, dus ik kan mij nog ergens op verheugen! Pompoensoep en heerlijke courgettesoep met bieslook en een beetje slagroom. Ik kijk er al naar uit. Heb jij tomaten over? Zullen we die ruilen met mijn courgettes of pompoenen? Heb ik toch tomaten uit een tuin.
Ik wens je een acceptabele dag, Mieke de Vriend.