Eline (1967) woont tussen de rivieren, in een vlak polderlandschap. Samen met haar kinderen moest ze in 2009 definitief afscheid nemen van haar geliefde man die in de polder overleed kort na een eenzijdig ongeval in de polder aan zijn verwondingen. Ze liep vorige zomer in drie maanden tijd 2.600 kilometer van huis naar bedevaartsoord Santiago de Compostella in Spanje. Wat drijft iemand om zo’n schrikbarende afstand te lopen?

Fataal ongeluk

Eline blikt terug op gelukkige tijden toen haar man nog leefde: “We waren een goed stel samen, klusten graag aan ons huis, genoten van onze gezamenlijke interesses als duiken, zeilen, bergbeklimmen, mountainbiken enzovoort. Vanwege de komst van de kinderen besloten we het huwelijksbootje in te stappen en dat voer ogenschijnlijk langs mooie pleisterplaatsen. Tot het fatale ongeval waarna Mark nog ruim vijf weken lang in coma bleef. Achteraf ben ik dankbaar dat ik die weken nog heb gekregen om naar het definitieve afscheid te groeien. Zittend aan zijn bed besefte ik maar al te goed dat we zoveel mogelijk in het hier en nu geleefd hadden. We stelden ideeën niet uit tot ons pensioen maar probeerden deze te realiseren. Mede daardoor kan ik terugkijken op prachtige avontuurlijke reizen met hem en realiseerde ik me dat er aan twintig bijzondere jaren een einde kwam.”

Neerslachtig

“Na het definitieve afscheid, waar zo ontzettend veel lieve mensen mij en de kinderen het goede voor de toekomst wensten, wilde ik rust. Ik moest er echt even tussenuit. Ik besloot het Pieterpad te gaan lopen, niet in één keer maar in gedeelten. Ik kon de kinderen immers niet al te lang alleen laten. Ook zij hadden een verdriet te verwerken. Het Pieterpad is een langeafstandswandeling van bijna 500 kilometer tussen het Groningse Pieterburen en de Sint-Pietersberg nabij Maastricht. Rust betekende voor mij: alleen zijn en dus kocht ik een tent, slaapzak, rugzak et cetera om onderweg geheel zelfstandig en onafhankelijk te kunnen zijn. Een paar dagen wandelen gaf me energie, het zorgde ervoor dat ik het gemis langzaam maar zeker een plekje kon geven. Ik ontdekte bij mezelf dat ik iedere dip, iedere sombere en neerslachtige periode toch weer te boven kwam als ik een paar dagen wandelde. Op die manier heb ik in een paar jaar tijd dat Pieterpad gelopen. Al wandelend werden mijn gedachten rustig en dat voelde fijn. En natuurlijk kende ik die eerste jaren veel verdriet en kwamen de tranen te pas en te onpas maar gaandeweg leerde ik omgaan met de situatie.”

Camino

“Sinds 2012 ben ik als vrijwilliger verbonden aan wat ik noem Budgetcoaching. Ik help mensen om te gaan met het beschikbare budget en dat is dankbaar werk. Toch was er diep van binnen dat stemmetje dat telkens twee vragen stelde: wil je dit werk voor altijd blijven doen én wil je de rest van je leven alleen blijven? Wie weet vond ik wandelend de antwoorden. Na kortstondig wikken en wegen en een gesprek met de kinderen besloot ik in juli 2014 om me voor te bereiden op de wandeltocht naar Santiago de Compostella, vaak kortweg aangeduid met ‘de Camino’. Onze zoon speelde een belangrijke rol want hij zou als student drie maanden op het huis, de tuin en de dieren passen inclusief koken, boodschappen doen enzovoort. Goed voorbereid vertrok ik op 21 maart van dat jaar om achteraf gezien gemiddeld 26 kilometer per dag te wandelen. Het afscheid van familie, vrienden en dierbaren was hartverwarmend en op de pont realiseerde ik me hoe geweldig dit startmoment was: warm, oprecht, vriendschappelijk, intens en dus fantastisch.”

Kaarsje

“In Nederland, België en Noord Frankrijk liep ik vrijwel alleen (velen beginnen pas zo’n 100 km vóór Santiago) maar zuidelijker werd het drukker op de route. Velen hebben een specifieke reden waarom zij wandelen. Zojuist ontslag gekregen, een kindje verloren, pensioen in zicht en wat nu, op zoek naar kracht et cetera. Onderweg mediteer je, voel je vaak niet eens dat je loopt, kom je in een flow waarin je dat aardse aan het loslaten bent. Ook op deze lange tocht van precies honderd dagen, ontmoette ik mezelf.” Eline vertelt dat ze in midden Frankrijk een klein kapelletje binnenstapte nabij de plaats Vézelay: “Ik kom daar binnen en word opeens heel emotioneel. De aanleiding is nog altijd onduidelijk maar het feit is dat ik me geraakt voelde, dat ik een onweerstaanbare drang kreeg om een kaarsje aan te steken. Dat past totaal niet bij mij. Ik heb daar flink gehuild maar tegelijkertijd voelde ik me heel vredig. Was dit wat gelovigen God noemen? Ter plaatse heb ik een gebed geschreven aan Mark.”

Rots in de branding

“In het zuiden van Frankrijk en later in het noorden van Spanje zag ik dagelijks tientallen en later zelfs honderden pelgrims die allen een schelp op hun rugzak droegen. Ik voelde me eerst ongelukkig tussen zoveel mensen maar ben gaandeweg de mooiste gesprekken aangegaan. Met wildvreemden voerde ik soms diepgaande gesprekken en wederzijds gaf dat een kick. Ik voelde om het mooi te zeggen de kracht van de intimiteit in de anonimiteit. Onderweg is ieder gelijk, telt maatschappelijke status niet en proef je nooit beoordeling en/of veroordeling. De aankomst in Santiago was mooi, ’s morgens al heel vroeg in alle rust. Naarmate de dag vordert ontstaat er dagelijks een heel circus van toeristen. Mijn uiteindelijke doel was Fisterra, het meest westelijke deel van Spanje, een letterlijke rots in de branding. Die plek betekende voor mij andermaal een emotioneel moment want ik realiseerde me dat ik zonder kleerscheuren een bijzonder einde van mijn voettocht meemaakte. Mijn twee vragen waren 600 km vóór Santiago beantwoord maar deze onderneming had me veel meer gebracht: rust, geweldige ontmoetingen, iets betekenen voor anderen, ervaren dat niemand perfect is, tevreden kunnen zijn met heel weinig. Ik heb geleerd mezelf te accepteren compleet met verdriet en blijdschap en durf te zeggen dat ik zelfverzekerder geworden ben. Mooi toch?”

Toekomst

Eline keerde met trein en bus terug naar haar huis, het laatste stuk weer te voet. Ze vond het heerlijk om weer thuis te zijn maar zit tot op heden in gedachten nog dagelijks op de Camino. Ze zal in de toekomst dan ook blijven wandelen en hoopt dat vele anderen dit ook eens mee mogen maken. “Het verrijkt je enorm!”