Ze koesteren nog de momenten van vroeger: elkaar verhalen vertellen, gedichten maken, samen musiceren, zingen en dansen. De eerste generatie gastarbeiders uit Turkije groeide op in een kunstzinnige, creatieve sfeer. Eenmaal in Nederland kregen andere zaken, zoals werk, inkomen en huisvesting voorrang, maar vergeten zijn ze hun culturele opvoeding niet. Het festival Waalwijk ontmoet Anatolië, op zondagmiddag 6 april in Theater de Leest, is een eerbetoon aan het rijke verleden. Een dag vol kleur, muziek, kunst en culinaire verrassingen. Waarin de ontmoeting en de verbinding tussen Nederland en de migranten uit de regio van Anatolië centraal staan.
De streek rondom de stad Isparta, waar Ugur Keskinkilinç (76) uit Waalwijk geboren is, staat bekend om zijn rozenolie en prachtige tapijten. Hij vertelt het glunderend: zijn vrouw Fatime, die zijn verhaal vertederd aanhoort, was destijds in Turkije een behendige tapijtknoopster. Geen wonder dus dat in hun huiskamer in Balade een handgeknoopt tapijt ligt.
Jonge Ugur samen met zijn vrouw Fatime en hun zoon.
Europa lonkt
Ugur was een avonturier. Al op 18-jarige leeftijd kreeg hij een uitnodiging om in Duitsland te gaan werken. Hij is daar niet op ingegaan, hij had werk in Turkije en moest nog in dienst. Bovendien was zijn vader er op tegen, zij hadden een eigen technisch bedrijfje. Na zijn diensttijd trouwden Ugur en Fatime. Maar de aantrekkingskracht van Europa bleef bestaan. Via contact met een familielid werd zijn interesse warm gehouden en op 23-jarige leeftijd, in 1972, vertrok hij, eigenlijk voor een vakantie naar Nederland. Ugur maakte kennis met Waalwijk en omgeving, het beviel hem uitstekend, en hij besloot te blijven. Zonder tewerkstellingsvergunning kreeg hij toch een paar goedbetaalde baantjes in de omgeving. Maar een verblijfsvergunning verkrijgen bleek toch moeilijker dan verwacht.
Alcoa
Maar hij was een harde werker en hij was vastbesloten te slagen in het leven. Na wat avontuurlijke omzwervingen vond hij in Rotterdam een baan in de scheepsbouw als lasser, zijn oorspronkelijke beroep. Een verblijfsvergunning werd mogelijk door de eenmalige regularisatieregeling, die in 1975 ingesteld werd. Toen hij korte tijd later bij DSM in Sittard een baan kreeg, werd hij herenigd met Fatime, die ongeveer vijf jaar bij zijn ouders gewoond had. Zij werden verblijd met zoon Murat. Uiteindelijk kreeg Ugur een baan bij Alcoa in Drunen en verhuisde het gezin naar Waalwijk. Bij Alcoa heeft hij met veel plezier 33 jaar lang gewerkt, tot hij – na een reorganisatie van het bedrijf - met vervroegd pensioen ging.
Ugur Keskinkilinç nu.
Trotse opa
Of hij ergens spijt van gehad heeft? “Dat ik mijn middelbare school niet afgemaakt heb, daar heb ik zeker spijt van. Maar dat ik naar Nederland vertrokken ben, zeker niet, alhoewel ik nu ik wat ouder word, mijn familie in Turkije vaker mis. Het was niet makkelijk, maar ik heb veel kansen gekregen. Mijn zoon heeft een goede opleiding genoten en heeft een fantastische baan. En mijn drie kleinzoons, waarvan twee inmiddels op de universiteit, doen het ook heel goed”, aldus een trotse opa.
Meer weten over het festival 'Waalwijk ontmoet Anatolië'? Ga naar www.deleest.nl/festival