Uit het bijzondere boekje ‘Waspikse praot’ uit 2007 komt het volgende, in dialect geschreven verhaal, dat zich afspeelt in Waspik-Zuid, oftewel: in Bove.

Door Heemkundekring Op 't Goede Spoor Waspik

Ze han d’r in Bove lang en hard vur moete vechte om ’n laogere school te kraige. Veul meense hadde d’r schouwers d’r onder gezet: ’n vurlopig schoolbestuur, de paoters, d’n burgemister, de raod en nog wel meer meense. Veural de paoters was ’t veul wèèrd om ’n school te moge bouwe bur de Bovese meense.

D’r ging ok ’n schoon verhaoltje dur ’t durp, waorin d’n burgemister tegen de paoters gezeed zou hebbe: “Es gullie zurgt det ‘r ’n school komt, dan zal ik zurge det’r kender kome.” Die opmerking kwaam in ’t durp heel lachwekkend over. De meense zeeje: “Is dè nog ‘ne jonge meens dan?”

Mar allee, de school kwaam ‘r telangeleste en was bekaant klaor. ’t Terrain d’r omhenne moes nog betegeld worre. D’r wiere n’n hoop tegels gebrocht en de kaaileggers begonne aon d’r kerwaai. Ze han daor toch wel ’n paor daog vur nodig. Iederen aovond liete ze ’t werk ’t werk en ginge naor hois.

In dieje zelfde taid waren in Bove Merieke en d’rre meens Joske ’n stoepke aon ’t legge in d’rren hof. Ze wouwe ’n padje zodè ze nie altaid mee d’r voilke klompe naor binne hoefde te lope. Mar ze han ’n probleemke: ze hadde aigeluk wè tegels te wèènig. Ze han ’t al ’n schofke aongezien daor rond de Hooght. Zoveul tegels det ‘r stonde en zullie hadden ‘r ’n paor te wèènig! Ze spraake saomen af ’s aoves es ’t donker waar mee d’n bennewaoge naor de school te raije en wè tegels in te laoje. Zo konne ze ’t tekort aon stoeptegels wè aonvulle. Zo gezeed, zo gedaon.

’s Aoves ginge ze op pad. En of d’n duvel ‘r mee speulde: ze ware nog mar net aon ’t laoje of daor kwaam de pliesie aon op de fiets. Net as altaid kwaam die lompe vraog: “Wè zain wai hier aon ’t doen?” Joske, die al z’n verstaand effekes goed op ’n raike zette, zee heel overtoigend: “Ja kek, ziede, wai hebbe tois ’n stoepke geleed in d’n hof en nou hadde we nog wé tegels over. We zeeje zo tege mekaore: laote we de tegels die over zèn naor de school brenge, die kanne ze sewaile (misschien) goed gebroike. En nou zen we ze hier aon ’t oitlaoje."

“Ja”, zee dieje pliesiemeens. “Mar dè gao zo mar nie! Oplaoje die tegels en weg ‘r mee!”

Merieke was trots op d’rre meens. Ze moese nog wel ’n paor kirkes raije, mar hullie stoepke laag er d’n aanderen dag mooi glad bai…..