Er is geen ontkomen meer aan: carnaval staat voor de deur. Als in Waspik komend weekend de carnavalskrant op de deurmat ploft en de deelnemers aan het Songfestival de laatste puntjes op de i zetten voor de 15e, dan kolkt het carnavalsbloed bij vele door de aderen. Desondanks geen carnavalsverhaal deze week, maar wel een dikke knipoog naar de polonaise.
Want zet tijdens carnaval ‘Paloma blanca’ op en binnen vijf tellen ontstaat er een vette polonaise. Natuurlijk: Hansje Bouwens had in 1975 nooit de intentie om met een blokfluit introotje een carnavalshit te schrijven. Sterker nog: hij had er eigenlijk helemaal geen intentie mee, maar het lied over de witte duif werd een wereldwijde hit en leverde George Baker de sterrenstatus op die na het gebruik van ‘Little Green Bag’ in Quentin Tarantino's film Reservoir Dogs in 1992 veranderde in cultstatus.
Van Paloma blanca werden wereldwijd 9 miljoen singles verkocht.
'Lookin' back on the track for a little green back. Got to find just the kind or I'm losin' my mind. Out of sight, in the night, out of sight in the day, lookin' back on the track, gonna do it my way. Out of sight, in the night, out of sight in the day, lookin' back on the track, gonna do it my way. Lookin' for some happiness, but there is only loneliness to find. Jump to the left, turn to the right, lookin' upstairs, lookin' behind, yeah!. Lookin' for some happiness, but there is only loneliness to find. Jump to the left, turn to the right, lookin' upstairs, lookin' behind.' (Little Green Bag)
George Baker: ‘you love him or you hate him’. Want hoewel het te makkelijk is om de muziek van George Baker Selection enkel als ‘palingsound’ weg te zetten, wordt het door muziekcritici ook niet helemaal als serieuze popmuziek beschouwd, eerder een ‘guilty pleasure’. Het zal Hans allemaal een worst zijn: hij heeft er in al die jaren veel geld mee verdiend, dus ‘who cares?’.
George Beker
Toch is George Baker voor mij en mijn collega Kleffe Ridders en collega Muziekquiz organisatoren van groot belang. Immers: bij de Waspikse Muziekquiz strijden de deelnemende teams al negen jaar lang om de felbegeerde George Beker. En ook daar is er binnen mum van tijd een polonaise als de winnaars op de klanken van ‘Paloma blanca’ naar het erepodium lopen. In de aanloop naar ons eerste lustrum lieten we een George Beker door Hans zelf signeren. Met een enigszins vertwijfelde blik voldeed hij aan ons verzoek, niet zeker wetende of hij nou in de zeik werd genomen of niet.
Maar niets in minder waar. Ik en mijn kornuiten hebben respect voor de artiest George Baker. Als persoon lijkt Hans mij niet het makkelijkste type: gesloten en wat gereserveerd, maar dat kan ik natuurlijk mis hebben. Ik heb de beste man op de signeersessie na immers nooit echt ontmoet. Maar het repertoire van George Baker Selection gaat ons als Kleffe Ridders nauw aan het hart. Niet in de minste plaats omdat het de opwarmer is voor het jaarlijkse Fint en Piet uitje. Hoe dat zit? Nou, de DVD met alle videoclips van George Baker staat op de achtergrond af te spelen terwijl Fint en zijn Pieten zich uitdossen voor het jaarlijkse avondje flauwekul. Sommige tradities moeten nou eenmaal in stand gehouden worden, hoe plaatselijk ze ook zijn.
'Water is there clean and clear, you can live there without fear, people try to understand. Forget your troubles and your pain, someday you will stand again, yes this is a holy day. Oh holy day, oh holy, holy day. Oh holy, holy, holy, holy day. Oh holy day, oh holy, holy day. This is my holy, holy, holy day.' (Holy day)
Gouden strot
Mijn herinneringen aan de muziek van George Baker Selection gaan echter veel verder terug. Met ons pa en ma gingen we als kleine brakken vroeger vaak fietsen. In mijn beleving hebben we toen heel Nederland gezien; in werkelijkheid bleven we in een straal van een kilometer of 15 rond huis. Maar vaak gingen we ook ergens wat drinken onderweg en met grote regelmaat schalde er dan een nummer van George Baker uit de speakers van een wederom aftands oud cafeetje. Met enige weemoed denk ik aan die tijd terug als ik nu op de radio een nummer uit die tijd hoor. Ook als ik ome Wim zie trouwens, want zijn gelaat toont opvallende gelijkenis met dat van Bouwens, maar dat terzijde.
George Baker schreef in zijn carrière zo’n vierhonderd liedjes en verkocht ruim 20 miljoen platen. Afgelopen december werd hij 80 en in een interview liet hij weten nog steeds liedjes te schrijven. Mooie uitspraak daarbij: “Ik ben een betere liedjesschrijver dan vijftig jaar geleden, want ik heb meer verstand van muziek gekregen. Dat betekent niet dat de liedjes ook commercieel beter zijn. Als je commerciële muziek wilt maken, kun je juist beter niet te veel verstand van muziek hebben.”
Iedereen vindt wel iets van de zanger uit de Zaanstreek. Maar hem afdoen als commercieel mannetje dat niet verder komt dan liedjes met drie akkoorden gaat er bij mij echt niet in. Want zelfs op 80-jarige leeftijd heeft George Baker nog een gouden strot en met een eindeloze lijst van TOP40 hits vanaf 1969 heeft hij wel degelijk een grote bijdrage geleverd aan het popklimaat in Nederland. Om ik me schaam voor mijn voorliefde voor George Baker? Zeker niet, en ik ben niet de enige zo blijkt uit Rutger Vahl’s boek ‘Nu weet ik het zeker, ik hou van George Baker’ uit 2018. Leuk boek trouwens, aanrader!
'Ann, oh, my dear Ann, you hit me in my face again. Ann, oh, my dear Ann, you made me feel a lonely man. Ann, oh, my dear Ann with your ice cold words, I just can't tell you how it hurts. Why can't we live in peace or must I beg you on my knees? Why can't we live in peace or must I beg you on my knees?' (Dear Ann)
Toen ik onlangs de nummers van George weer eens draaide, kwam ik opeens tot een ontdekking, misschien wel de grootste ontdekking in de popmuziek van de afgelopen jaren. Want wat blijkt? Ik hoor een parallel in George’s evergreen ‘(Fly away) Little Paraquayo’ en ‘Run to the hills’ van Iron Maiden. Beide nummers handelend over de onderdrukking van Indianen en de slavernij, maar vooral de drums in het intro zijn, op het tempo na, nagenoeg hetzelfde. Luister zelf maar eens. Liet Iron Maiden zich inspireren door George Baker?
Tot zover de bloemlezing van de popprofessor ;-) Ik nodig iedereen uit eens wat werk van George Baker te luisteren en vooral ook naar de beelden op YouTube te kijken. Probeer tussen al die honderden opnames de clip te vinden waarin zangeres Lida Bond wèl lacht. Het beeld- en geluidsmateriaal is goud en ondanks dat het muzikaal gezien allemaal misschien niet zo hoogdravend is, kan ik er elke keer weer met volle teugen van genieten. ‘Nu weet ik het zeker, ik hou van George Baker’!
Marcel Donks, muziekliefhebber uit Waspik