“Vanmiddag is ons San vredig ingeslapen.” Het bericht van vriend Alfred over het overlijden van zijn nicht Sandra afgelopen vrijdag hakte er goed in. San was een mooi mens, altijd vrolijk en op een goede manier aanwezig. En ze hield van Doe Maar, dus ze had een goede muzieksmaak. Slechts 54 jaar jong mocht ze worden. “She was the first of our own.”

Ik ken Sandra eigenlijk al bijna zo lang als dat ik Alfred ken. San is een Klep pur sang. Het leven van de familie Klep is doorgaans in één woord samen te vatten: ‘Jot’. Tevreden over het leven, doe maar gewoon, want het is gewoon goed zoals het is. Nou ja, het was gewoon goed, want na ruim een half jaar intensieve behandeling, heeft kanker het gewonnen van deze positieve vrouw. En dat is klote.

San hield van oude piratenmuziek; iets wat ze meegaf aan haar zoon Jan die helemaal opveert bij de knijters van weleer, van Bobbejaan Schoepen en Johnny Hoes tot de knallende optredens van De Paloma’s. De vele keren dat we de muziekquiz in Alfred’s stamcafé De Pastoor bezochten, kwamen er altijd wel wat piratenvragen voorbij. Jan altijd breed glimlachend achter de knoppen. Die muziekquiz wordt al vele jaren door de gebroeders Klep georganiseerd en sinds een aantal jaren bijgestaan door de kinderen. Die avonden zijn goud.

Net voorafgaand aan de laatste quiz in december hoorde ik dat San ziek was. Ik sprak er die avond nog over met Jan, die duidelijk geen idee had welke kant het op zou gaan. Zijn moeder had de maand daarvoor de diagnose lymfeklierkanker gehad. Dat was geen goed nieuws, maar de mededeling dat het om een zeldzame variant ging die nauwelijks te behandelen was, sloeg in als een bom. Toch werd er een plan opgesteld en ging San een traject van chemokuren in.

Positief

Dat viel eigenlijk vanaf dag 1 al niet mee. De kuren waren pittig en de gewenste resultaten bleven uit. San zelf bleef positief. “Ik hoop van harte dat ik er de volgende keer bij kan zijn”, appte ze me nog over onze muziekquiz in Waspik, aanstaande november. Dat mocht helaas niet meer zijn. Wat een drama voor haar man René (die voor de tweede keer weduwnaar wordt) en voor zoon Jan. Ondanks dat haar ziektebeeld al weinig ruimte overliet voor hoop, is haar overlijden echt heftig.

Ook trouwens voor vriend Alfred. Hij en zijn broer Arjen deelden de liefde voor muziek en festivals met haar. Ze deden allemaal met regelmaat mee aan prijsvragen van radiostations waar ze opvallend vaak wat wonnen. En ze genoten van het leven op de Leur, waar de roots van de familie Klep liggen. Toen ik Alfred dit weekend belde, gaf hij aan het vooral zo heftig te vinden dat het iemand uit ‘het eigen nest’ is. “En 54, ik hoop het volgend jaar te worden…”

“And we sat and cried on the phone. I never felt so alone. She was the first of our own” (Blind curve - Marillion)

En wat een drama voor ‘tante Rika’, de moeder van Sandra. Ook al zo’n goed mens. Al vele, vele jaren voorziet ze onze vriendengroep van Sint- en Pietpakken om eind november voor de flauwekul op pad te gaan. Enkele jaren geleden moest ze al afscheid nemen van haar zus en nu dus van haar eigen kind. Het leven is oneerlijk.

Ik koester mijn herinneringen aan San. Ondanks dat ik haar niet vaak zag, denk ik vooral terug aan haar positiviteit en opgewektheid. Dat juist zo’n ‘goei vrouwke’ dit moet overkomen is in en in triest. Dan zijn woorden van troost ver te zoeken; hooguit te vinden in mooie liedjes.

“Ut durp is stil, ’t liekt verloate, ’t rimpelt in ’t oavendlicht. Hugstes ’n paar minse proate, deure dreie langzaam dicht. Ut durp is muuj, ’t is verslaage, ’t durp dat verloor vandaag. Verloor mier dan ’t kos verdrage, ’t waas teveul wat ’t zaag. Vur iederien din os is veurgegoan. Vur iederien din alles het gegeave. Enne gojje mins blieft altied leave.” (Twieje wurd - Rowwen Hèze)

Marcel Donks, muziekliefhebber uit Waspik