Dit jaar organiseerde wij de jaarlijkse familiedag in Het Schoenenkwartier in Waalwijk waar we meer geschiedenis meekregen dan we ooit verwacht hadden.
Voor onze door het hele land verspreidde familie hadden we dit jaar als uitstapje Het Schoenenkwartier in Waalwijk uitgezocht.
De rondleiding, welke werd gedaan door een telg uit een schoenenfabrikantenfamilie, was buiten verwachting. Niet alleen het hele proces van de fabricage van schoenen, wat veel gecompliceerder is dan ik ooit voor nogelijk had gehouden, maar ook de achterliggende organisatie van dit proces werd uitvoerig belicht. Een unicum, omdat met het verdwijnen van zo'n 1500 schoenfabrieken in Nederland, de organisatoren daarachter, waarvan er nu nog als vrijwilligers bij Het Schoenenkwartier werken, langzamerhand zullen verdwijnen.
Tijdens het wachten in het Schoenenkwartier op de familie, las ik in een boek dat kort na het einde van de Tweede Wereldoorlog veel schoenfabrikanten werden opgepakt als collaberateurs van de Duitsers.
Omdat onlangs in Weekblad Heusden een stuk had gestaan over eenzelfde zaak in Drunen, bracht ik dat te berde bij een vrijwilligster bij de kassa. Deze wist mij te vertellen dat in dezelfde strekking ook in haar familie iemand was opgesloten in zijn eigen magazijn. Ook ken ik een verhaal van iemand die in de Tweede Wereldoorlog in Duitsland was tewerkgesteld, daar gevlucht was en over deze ervaring niet wilde praten.
Deze verhalen geven mijns inziens toch wel enige nuance in het bovengenoemd stuk in Weekblad Heusden. En nu ik toch wat tegenlicht breng aan de tegenwoordige geschiedschrijving van Drunen, het volgende;
Het was niet dokter Hartman die de stukjes in de media schreef waardoor een halve eeuw geleden het geplande vliegveld in Drunen niet doorging. Het waren zelfs niet de stukjes in de media die beslissend waren, maar de inspanningen van gemeenteraadslid Willem van der Linde die liet onderzoeken wat de overlast was van een vliegveld naast een woonwijk.
Wim Hartman, Drunen